Week 9 Dingetje 14

Bladiebladiebla. Door veel wijzere cursisten en deskundigen is er al zoveel over IM (het boek van BN'r Connie P. vond ik overigens ook niet om door heen te komen) geschreven, dat ik mij afvraag of mijn ervaringen met dit instant product nog wat toevoegen. Natuurlijk kan het zin hebben, maar van de uitwassen en zinloosheid van deze mogelijkheid zijn ook wel erg veel voorbeelden. Vroeger op school werden er briefjes geschreven die werden doorgegeven en met antwoord en toevoegingen weer terugkwamen, net zolang tot de leraar het briefje opmerkte, afpakte en klassikaal ging voorlezen. Zeker bij puberale liefdesverklaringen natuurlijk fataal. Nu gaat dit dus digitaal en kan die leraar lekker de pot op. Ik weet van studenten die in een UB zitten en in plaats van voor hun tentamen te studeren, de hele dag chatten met die mooie andere student(e) die tegenover hen zit. Het verweven raken van e-mail (lijkt af en toe ook bijna op chatsessies), telefoongesprekken en bijvoorbeeld sms door de nadrukkelijke behoefte aan 24/7 communicatie is natuurlijk helemaal niet vreemd. Oma's die met kleinkinderen in een ver buitenland kunnen chatten, pubers die eigenlijk niks te vertellen hebben maar geen seconde zonder elkaar kunnen enzovoorts. Dat er ook professioneel gebruik van kan worden gemaakt is denkbaar maar, weer maar, omdat chatten zich nogal aan de blik (controle) van anderen onttrekt kan het ook zeer onbetrouwbaar zijn (wat overigens ook voor e-mail en telefoongesprekken geldt). Het voegt voor bibliotheken wat mij betreft weinig toe aan de andere communicatiemogelijkheden die er zijn. Het zou wel een voordeel kunnen zijn dat je met dit medium aansluit bij een (jonge) doelgroep. De taalontwikkeling die dankzij IM is ingezet vind ik overigens zeer boeiend om te zien. Net als bij SMS, wat een zegen kan zijn, zie je dat gebruikers heel creatief met taal om (moeten, want het moet kort) gaan.